یک دلیری کنم قرینه شرک

نکنم لا اله الا الله

هر که زر دید سر فرود آرد

ور ترازوی آهنین دوش است

ای جفا پیشه یار دیرینه

که فزون باد با منت یاری

پارسا را بس این قدر زندان

که بود هم طویله رندان

همچو انعام تا کی از خور خواب

نوبت فاتحه است والانعام

جای داری بحضرتی که بود

چون فلک در بلند مقداری

آن که در بحر قلزم است غریق

چه تفاوت کند ز یارانش

عاشق کعبه خوار میدارد

که بپا میخلد مغیلانش

روزگار آخر اعتبار گرفت

باش تا صبح دولتش بدمد

ففی وجه من اهوی جمیع المحاسن

حضرتش را بهشت خوانم لیک

نه بهشتی که خواندم از قرآن

کز پی زندگی است جلوه این

ز گفتار پیران روشن روان

ای که حمال عیب خویشتنید

روضه ماء نهرها سلسال

دوحه سجع طیرها موزون

این پر از لاله های رنگارنگ

در بلندی سپهر و بز سپهر

در نکوئی جنان و بز جنان

موج تسئیم این بدان زنجیر

نور خورشید او بر اوتابان

آسمانی که آسمان سازد

[...]

محتسب خم شکست و من سر او

سن بالسن و الجروح قصاص

زشت باشد ز روی عقل نهاد

بر حروف قبیح او انگشت

عادتش هم چو جسر بغداد است

آب در زیر و آدمی بر پشت