می گزد همچو نغمه خارج

بی قدح، سیر ماهتاب مرا

به تمنای آتشین رویی

می دهد گریه، سر به آب مرا

وقت ساغر زدن، به فتوی ما

روز ابر است یا شب مهتاب

ما چو آب از پی چمن ندویم

سیرگاه خودیم چون گرداب

غزل عاشقانه باید گفت

بیت باب ترانه باید گفت

تیر نازش خطا نمی داند

همه جا را نشانه باید گفت

طفل اشکم ز شورچشمی خلق

بر زمین تا نشسته، در خاک است

عشوه بیرون نمی رود ز تنش

کی توان موج را زآب کشید

نکشد ناز شمع کافوری

هرکه ساغر به ماهتاب کشید

ساقی از بهر پای تابوتم

[...]

هر کجا من پیاده می گردم

دلخوشی را سوار باید دید

می بکش، می ولی حکیمانه

خرد از کف مده چو دیوانه