یقه پهن پوستین سمور

هست ریشی دگر ولی زقفا

بر در چاک پس چو سر بنهی

(ان هذا اقل ما فی الباب)

شعر بسحاق و کفته قاری

تا کرا بخت و تا که را روزیست

از قدک تا باطلس چرخی

زآسمان تا بریسمان فرقست

گر چو کرباس پاره ام بکنی

روی کاسر بچشم من نه خوشست

خواستم از خدای دستی رخت

پیرهن داد و گفت بنیادیست؟

(انکه راهست کفش در پامنک)

نتواند نهاد گام فراخ

آستین فراخ خرقه نگر

که زدامانش فرق نتوان کرد