عالمی پر شده از پرتو خورشید رخش

شرم او باز زما چشم رمیدن دارد

کشتی ام بسکه کند موج صفت رم ز کنار

ترسم آخر بکنار دگرم اندازد!

در صف حشر، چو بیند کرمت عرض گناه

طاعتم آید و خود را بمیان اندازد

خانه تن، چو بسیل اجل از هم ریزد

خبر مرگ تو گردیست کز آن برخیزد

شست گل دفتر خود، تا خط او خوانا شد

سرو بر راسته زد، تا قد او پیدا شد

حرف بالای تو گفتم، سخنم گشت بلند

یا مژگان تو کردم، نفسم گیرا شد!

مختصر تا نبود حرف، نگردد مقبول

بر سخن طول سخن چون خط بطلان باشد

تا نبینند دمی روی خوشی، مال جهان

مشت خاکیست که بردیده دونان زده اند!

نرم خواهی که شود خصم، تو در گرمی کوش

ز آنکه آب از دم شمشیر بآتش گیرند

طرفه شهدی است خموشی، که ز شیرینی آن

چسبدم بسکه بهم لب، بسخن وا نشود!

روزگاری که منش سر بقدم میسودم

زلف او در عدم آباد کمر میگردید

نفست از طول امل چند بود در تک و تاز؟

مرس این سگ دیوانه کنی از چه دراز!؟

آریم بر سر حرف و، نشوی حرف نیوش

از جرس پنبه بر آری و، گذاری در گوش

باشد از خلق چه پوشیده، ز فقر است چه باک؟

نعمتی کاسه ما را نبود چون سرپوش!

شعله بیرون نتواند شدن از جاده شمع

من دل از قامت رعنای تو چون بردارم؟!

آشنا نیست بهم ظاهر و باطن ما را

خویش گیریم و، سخنهای مسلمان داریم

غم بدل های مشوش چه تواند کردن؟

درد با جان بلاکش چه تواند کردن؟

از تو ای حادثه ارباب فنا را چه زیان؟

برق با خرمن آتش چه تواند کردن؟!