داغ بر دل شدم از انجمن یار برون

دست خالی نتوان رفت ز گلزار برون

زنده شد عالمی از خندهٔ جان پرور او

که گمان داشت وجود از عدم آید بیرون؟

بر سیه بختی ارباب سخن می‌گرید

ناله‌ای کز دل چاک قلم آید بیرون

نشاهٔ بادهٔ گلرنگ به تخت است مدام

دولت از سلسلهٔ تاک نیاید بیرون

گر بداند که چه شورست درین عالم خاک

کشتی از بحر خطرناک نیاید بیرون

آنقدر خون ز لب لعل تو در دل دارم

که به صد گریهٔ مستانه نیاید بیرون

هر که داند که خبرها همه در بیخبری است

هرگز از گوشهٔ میخانه نیاید بیرون

بر لب ساغر ازان بوسهٔ سیراب زنند

که نیارد سخن از مجلس مستان بیرون

سایهٔ بال هما خواب گران می‌آرد

در سراپردهٔ دولت دل بیدار مجو

چاه این بادیه از نقش قدم بیشترست

بی‌چراغ دل آگاه به این راه مرو

هست در قبضهٔ تقدیر، گشاد دل تنگ

حل این عقد ز سرپنجهٔ تدبیر مخواه

چون گره شد به گلو لقمهٔ غم، باده طلب

به حلالی خور اگر آب حرامی داری

ای عقیق از من لب تشنه فراموش مکن

که درین دایره امروز تو نامی داری

ای گل شوخ که مغرور بهاران شده‌ای

خبرت نیست که در پی چه خزانی داری

ما به امید عطای تو چنین بیکاریم

کار ما را به امید دگران نگذاری

نخل امید تو آن روز شود صاحب برگ

که سبکباری خود را به خزان نگذاری

عمر چون قافله ریگ روان در گذرست

تا بنا بر سر این ریگ روان نگذاری

رحم کن بر دل بی‌طاقت ما ای قاصد

ناامیدی خبری نیست که یکبار آری

ریزش اشک مرا نیست محرک در کار

دامن ابر بهاران نفشرده است کسی

لب نهادم به لب یار و سپردم جان را

تا به امروز به این مرگ نمرده است کسی