آنچه من با تو بیک چوب میان ران کردم

بدو صد چوب سر سینه نیابی زخسو

هست چونین که بگفتم مشو اینرا منکر

که بمنکر شدن ایندرد نیابد دارو

بحق گیسوی مشکین شه آل علی

راست خواهم که بگوئی و نخواهی آلو

سند و سید سادات جلال الساده

پسر حیدر حیدر دل حیدر بازو

شاه سادات علاء الدین عالی نسبی

که سپهر از نسب عالی او یافت علو

صاحب ملک شرف کز نسب صاحب شرع

یک جهان خیل و حشم دارد صاحب گیسو

هنر و آهوی ارباب هنر بر دل او

شد پدیدار از آنگونه که شیر از آهو

از ره دانش تا ز اهل سخن بشناسد

که کدامست هنرمند و که دارد آهو

سوزنی راهوری کرد و بیکبار بگفت

آهوی فاضلی سست رگ سست رکو

چو شود عیش خداوند باین طینت خوش

شود آن پرده دریهابیکی رشته رفو

جنگ من کور بران لنگ نباشد اصلی

که زدستیم بیکجای بقریق بقو

روز و شب عیش خداوند مطیب بادا

تا فلک را شب و روز است و عشی است و غدو