مرو از مقدم او شد ز صفا باغ ارم

شد پناگاه امم

مه شوال بیاراست سپاهی ز انجم

داد دیشب به مه روزه یک اولتیماتوم

گفت بایکوت‌ا عمومی را بر دار زخم

در خمخانه کن آزاد به روی مردم

تا به کی شحنه و یارانش نمایند ستم

چند ملت را دوشند، بمانند غنم

آن یک ازپرخوری و فربهی آورده ورم

وآن دگر از غلیان خون‌، گردیده دژم

چون فکل از ستمت سینه فگارم خانم

چون کراوات گره خورده به کارم خانم

با نگاه تو کجا چشم به مردم دارم

گر همه شهر بدانند که من دم دارم

ساقیا خیز در این عید مبارک مقدم

جمع اسباب طرب‌ساز که شد جمع بهم

مولد مهدی و آدینه و نوروز عجم

تا در این روز مبادا ره دل جوید غم

من در آن حال که ره می رفتم

رو بگرداندم و اینش گفتم:

نک ز تو چند قدم دور، اگر می گردم

نگرانم مشو ای خاک که برمی گردم

من هم ای خاک ز تو، خاک به سر می گردم

[...]

رفتم اندرش که تا جای کنم

هم ز نزدیک تماشای کنم

دیدم آن مهد بسی سلسله شاهان عجم

بامش بس خورده لگد، طاقش برآورده شکم

بالش خسرو و آرامگه کله جم

[...]

من هیولای سعادت هستم

که بر این تیره سرا دل بستم

مر مرا هیچ گنه نیست به جز آنکه زنم

زین گناه است که تا زنده ام اندر کفنم

من سیه پوشم و تا این سیه از تن نکنم

[...]

بهر گور است معطل ماندم

ورنه من فاتحه خود خواندم

از همان دم که در این تیره دیار آمده ام

خود کفن کرده ببر، خود به مزار آمده ام

همچو موجود جمادی، نه بکار آمده ام

[...]

هر چه گفتم: چه شدت؟ در پاسخ

ناله سر کرد که آوخ آوخ

«من به ویرانه ز ویران شدن ایرانم!

من ملک زاده این مملکت ویرانم!

این حکایت همه جا می گفتم

چون سه سال دگر ایران رفتم

هر چه زن دیدم آنجا همه آنسان دیدم!

همه را زنده درون کفن انسان دیدم!

همه را صورت آن زاده ساسان دیدم!

[...]