گر ندارد خبری زان لب لعل شکرین

طوطی طبع من، از چیست که شکرشکن است

ورنه حرفیست از آن خسرو شیرین دهنان

بلبل نطق من از چیست که شیرین سخن است

گر حدیثی نبود زان دُر دندان بمیان

از چه رو ناطقه ام معدن درّ عدن است

چه شبست این شب فیروز دل افروز چه روز

مگر امشب شب اشراق دل آرام من است

مشرق شمس ابد مطلع انوار ازل

صاحب العصر ابو الوقت امام زمن است

مظهر قائم بالقسط حجاب ازلی

معلن سر حفی مُظهر ما قد بطن است

مرکز دائره هستی و قطب الاقطاب

آنکه با عالم امکان مثل روح و تن است

مالک کن فیکون و ملک کون و مکان

مظهر سلطنت قاهرۀ ذی المنن است

بحر مواج ازل چشمۀ سرشار ابد

کاندر آن صبح و و مسا روح قدس غوطه زن است

طور سینای تجلی که لبی همچو کلیم

«ارنی» گو سر کویش همگی را وطن است

یوسف مصر حقیقت که دو صد یوسف حسن

نتوان گفت که آندُرّ ثمین را ثمن است

منشی دفتر انشا، قلم صنع خدا

ناظم عالم امکان بنظام حسن است

آنکه در کشور ابداع ملیک است و مطاع

واندر اقلیم بقا مقتدر و مؤتمن است

کلک لطفش زده بر لوح عدم نقش وجود

دست قهرش شرر خرمن دهر کهن است

هم فلک را حرکت از حرکات نفسش

هم زمین را ز طمأنینۀ نفسش سکن است

دل والا گهرش مخزن أسرار اله

دیدۀ حق نگرش ناظر سرّ و علن است

حجت قاطعه و قامع الحاد و ضلال

رحمت واسعه و کاشف کرب و محن است

جامع الشمل پس از تفرقۀ اهل وفاق

باسط العدل پس از آنکه زمین پر فتن است

ای سلیمان زمان، پادشه عرش و مکان

خاتم ملک تو تا کی بکف اهرمن است

ای همای ملأ قدس و حمام جبروت

تا بکی روضۀ دین مسکن زاغ و زغن است