بس که از بارش اشکم در و دیوار نماند

جغد غم نوحه کنان گفت که ویرانه کجاست

گر ادب دورم نمی کرد از بر آن سروقد

تازگیهای تن او، سر به آبم داده بود

دل به استحضار آیات شهادت زنده است

بخت کو تا سوره زخم ترا از بر کنیم

ما و آن همت که چون نرگس درین بستانسرا

از کدوی بی نیازی، باده در ساغر کنیم