گنجور

بیدل دهلوی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۱۴

 

زبن وجودی‌کز عدم شرمنده می‌گیرد مرا

گریه‌ام گر درنگیرد، خنده می‌گیرد مرا

شعلهٔ حرصم دماغ جاه‌گر سوزد خوشست

فقر نادانسته زیر ژنده می‌گیرد مرا

خاتم ملک سلیمانم ولی تمییز خلق

[...]

بیدل دهلوی
 
 
sunny dark_mode