تو همه حق بین و جز حق را مبین

چون گذشتی بر ره حق شو یقین

ترجمان عشق ره برد اندرین

تا رساند مر ترا در ره یقین

گر نبودی معرفت موسی یقین

کی شدی نور تجلّی راه بین

او کمال خود بدانست از یقین

زانکه بد او راه بین و پیش بین

ترسناک استاده بد آن راه بین

گفت خاموش و سخن شد زویقین

کس ندیدم من طلب کار یقین

این زمان دیدم ترا ای راه بین

مشکلم چون حل شد اکنون بیش ازین

در گمان مفکن مرا از ره یقین

این رموز عاشقانست از یقین

نه گمان باشد نه اینجا کفر و دین

عقل کل باشد نمودار یقین

تا شود در پیش مرد راه بین

آنچه از اسرار دانست او یقین

مرتضی دانست دیگر راه بین

پس زبان بگشاد مرد راه بین

گفت ای نور عیان عین الیقین

ای بسا جانها کزین راه یقین

اوفتاده در چه حسرت ببین

راز تو چون راز او اندر یقین

در گمانی مانده مرد راه بین

درد او را تو چه دانی اندرین

ای گمان دیده کجا دانی یقین

این رموز از آن بزرگ راه بین

یافتم اندر عیان عین الیقین

لیک حال صبر باید اندرین

راه کن تا خود رسی اندر یقین

پرده از رویم تو بردارو یقین

روی خود بنما بنزد راه بین

آنچه در مفهوم تو آمد یقین

همچنان راهست توهم راه بین

رمز من نه عقل داند اندرین

در گمانت عقل کی یابد یقین

کاشکی اول مرا من همچنین

بودمی اندر عیان او یقین