آینه چون در گل و تاریک هست

لاجرم رخ را نه بینی درنشست

لیک اسرار دگر در راه هست

گر نمیدانی زمانی کن نشست

آنچه تو دیدی رموز دیگرست

آنچه من دانم که از آن آگهست

این زمان اندر نظر او بیهش است

در چنان بیهوشی او خوش خوشست

رمز من کلّی حقیقت آمدست

اوّلت این عقل باید کرد پست

آفتابم نور او هم از منست

آفتاب از نور رویم روشن است

چون تو فانی میشوی از هرچه هست

بازدار از هرچه داری نیز دست

ای بسا شیرین که بیخسرو نشست

کرد شیرین خسروی را پای بست