گفت: هنگامی یکی شهزاده بود

گوهری و پر هنر آزاده بود

شد به گرمابه درون، اِستاد غوشت

بود فربی و کلان، بسیارگوشت

بانگ زله کرد خواهد کر گوش

وایچ ناساید به گرما از خروش

برزند آواز دونانک به دست

بانگ دونانک سه چند آوای هست

«گندم فضل خدای از بهر تو

کشته اندر دستگرد کبریاست »

«آسیابان آفتاب نوربخش

آسمان تیز گردت آسیاست »

«آسیاهای تو را از بهر آرد

زیردلو صدق در؛سنگ صفاست »

«رکن دوکان تو در شهر خرد

بر سر بازار سدرالمنتهی است »

«از خمیر لطف دل قرص سخن

وز تنور نور جان نور و ضیاست »

«نیز بهر طعمه جسمانیان

کاسه و خوان را تریدد و غباست »

«کز برای واجب روحانیان

لقمه تسبیح در حلق دعاست »

«نان موزون توای طباخ روح

ناقدان سختند نفزود و نکاست »

«آتش طبع توشد معیار عقل

زان تنورت با ترازو گشت راست »

گرچه اندر آب و در آتش بود

عیش او با مهر اللَّه خوش بود

نام تو چراغ ظلمت یونس گشت

آرایش هر چه در جهان مجلس گشت‌

خسرو مشرق جلال الدین که کرد

ذوالجلالش کامران مملکت

داور اسلام خاقان کبیر

عدل را نوشیروان مملکت

تاجدار کشور پنجم که هست

کیقباد خاندان مملکت

مصطفی عزم و علی رزمی که هست

ذوالفقارش پاسبان مملکت

شهریاری کز کف و شمشیر اوست

ابر و برق آسمان مملکت

او روان شاد است تا فرزند اوست

صورت عدل و روان مملکت

دشمنش بس دور ماند از تاج و تخت

خرمگس گم شد ز خوان مملکت

من زبان روزگارم بر درش

چون سر تیغش زبان مملکت