در سوی حضرت درآمد در دعا

تادعایش گشت درحالی روا

حق بلا خواهد فرستد بر شما

جبرئیل آمد بگفت این از خدا

گفت عیسی آنگهی آن قوم را

چه سوالست اندرین قوم شما

بود نام او سبیحون باحیا

بود او مرقوم خود را پیشوا

عاقبت اندیش و آنگه شو فنا

تا رسی آنگاه در عین بقا

راست گفتی هرچه گفتی از خدا

لیک این راز دگر را رهنما

چون مقام خویش بیند در فنا

آن فنا باشد بکل عین بقا

خواری و محنت نباشد جز فنا

هر زمانی روشنی باشد صفا

چون یقین دانست صورت بر فنا

در فنای کل رسید اندر بقا

چون نمیدانم چه گویم مرترا

تا یکی گردد ترا رای دوتا

درز دست او برفت و شد فنا

آنگهی درویش مسکین از قضا

هر که آن دُر باز یابد مرو را

بدهمش گنجی در آنجا بی بها

ای ز تو گمگشته درّی بی بها

تو ندانستی و کردی آن فنا

ای دریغا رنج برد وسعیها

در زمانی گشت منثور و هبا

تو کجا و این سخنها از کجا

هست این جوهر از آن پادشا

در جراحت دیدهٔ چندین جفا

از برای جوهری بس بی بها

صد هزاران جان بدین کرده فنا

تا مگر از شاه آید اقتدا

شاه ما این جوهر او داند بها

پیش شه رو تا کند قیمت ترا

او ترا شد جان کنی پیشش فدا

او ترا گردد بکلی پیشوا

در درون پرده شو واقف ز ما

تات بنماییم هر دم جای‌ها