برپرید آن باز عنقا گیر شاه

آن سپاه اشکن بخود نی با سپاه

بس فزونی ها درون نقص هاست

مر شهیدان را بقا اندر فناست

جان بجانان دادن آمد کیش شان

سهم نافع شهد نافع پیش شان

هر که اندر مرگ بیند صدر جود

هم چو پروانه بسوزاند وجود

تا دهی جایش کجا اندر جوارت

اگرم هیچ نباشد نه بدنیا نه بعقبی

آن دل که توانم بکسی داد ندارم

هر که بی او زندگانی میکند

گر نمیرد سخت جانی میکند

برف پیری مینشیند بر سرم

باز طبعم نوجوانی میکند

هر چند پیر و خسته دل و ناتوام شدم

حیرتی دارم که از دل غافل است

الهی لئن جلت و جمت خطیئتی