رَحم کُن بَر ما سیـَه‌بَختان، که: با آن سَرکِشی

شمع، دَر شب‌ها، به‌دست آرَد، دلِ پروانه را

کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم

پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را

شیوه‌ی ما سخت‌جانان، نیست اِظهارِ مَلال

لاله‌ها، بی‌داغ می‌رویَند، از کُه‌سارِ ما

مادر، از فرزندِ ناهموار، خِجْلَت می‌کِشَد

خاک، سَر بالا نیارَد کَرد، از تقصیرِ ما

گردبادی را که می‌بینی درین دامان دشت

روح مجنون است می‌آید به استقبال ما

نارساییهای طالع مانع است از اتحاد

ورنه با موی میان یار همتابیم ما

بَر دِلی نَنْشینَد از گفتارِ ما، هرگز، غُبار

ماهیانِ بی‌زبانِ عالَمِ آبیم، ما

چون حباب از یکدلان باده نابیم ما

از هواداران پابرجای این آبیم ما

بلبلان در راه ما بیهوده می‌ریزند خار

دیده‌ای از دامن گل پاکتر داریم ما

از غبار کاروان چون چشم برداریم ما؟

چون مه کنعان عزیزی در سفر داریم ما

هرکه پا کَج می‌گذارد، ما دلِ خود می‌خوریم

شیشه‌ی ناموسِ عالَم دَر بَغَل داریم، ما

صاحب نامند از ما عالم و ما تیره‌روز

طالع برگشتهٔ نقش نگین داریم ما

هیچ کس را دل نمی‌سوزد به درد ما، مگر

در سواد آفرینش، چشم بیماریم ما؟

آن‌چه ما از دِل‌سیاهی، با جوانی کرده‌ایم

هرچه با ما می‌کُنَد پیری، سزاواریم، ما

نیست در طینت جدایی عاشق و معشوق را

شمع از خاکستر پروانه می‌ریزیم ما

از شبیخون خمار صبحدم آسوده‌ایم

مستی دنباله دار چشم خوبانیم ما

چَشمِ ما، چون زاهِدان، بَر میوه‌ی فِردوس، نیست

تشنه‌ی بویی از آن سیبِ زنخدانیم، ما

از حجابِ عشق، نَتْوانیم بالا کَرد، سَر

دَر تماشاگاهِ لِیلی، بیدِ مَجنونیم، ما

با رفیقان موافق، بند و زندان گلشن است

هر که شد دیوانه، چون زنجیر همپاییم ما

دَر گرفتاری، زِ بَس ثابت‌قدم اُفتاده‌ایم

بَرنَخیزَد ناله از زنجیر، دَر زندانِ ما