گوشه برقع بر آن خورشید رخ داغ دلست

وز قبا داغی دگر دارد که وصلش حاصلست

ترک خورشیدی که شاه ملک نیکویی بود

نامراد از ترک و تاجیکان بهندویی بود

گفته دیوانه باشد خنده و در دل چرا

درد و خنده هر دو آخر ظاهرست اینک مرا

برنگین خاتم جانست نام آن صنم

ور دهد دستم بکارم در سواد دیده هم

هر که از اهل یقین از جام حیدر گشت مست

مشرک آب کوثر از دست علی طرفی نبست

گر نسیم از طره سنبل بیفشاند غبار

نافه های مشک ریزد در سر زلف نگار

آن دهانم برده است از یاد و باز آرد به یاد

باز گردد عمر رفته گرچه بی‌او شد به باد

زان پری دیوانگی جز از دل دیوانه نیست

آدمی گر از سر دل بگذرد دیوانه نیست

مسند شاهی بود دام ره هر بی‌بصر

میل درویشی نما گردیده‌ای داری به سر

بسکه بلبل چشم بر روی خوش گل دوخته

لاله وارش چشم پرخون زآتش گل سوخته

شعر

گر نه ذات او سبب در نظم عالم آمدی

نظم موجودات عالم کی فراهم آمدی

دل اگر شیرست از شمشیر عشقت چون گریخت

خوار غمخوارست چون من آبروی از گریه ریخت

باشد ای دل همدمان دوست یار خود کنی

تا به دام صحبتش روزی شکار خود کنی

ای که با یاران به عشرت برده‌ای عالم ز یاد

وه چه یاد از عاشق امیدوار خود کنی

آه از آن شادی که ناگه از درم آیی درون

[...]