دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد

این سپند شوخ آتش را به فریاد آورد

عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد

زین مدد خرج لباسی مملکت آباد شد

خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد

گرچه خود در خواب ماندم عالمی بیدار شد

بی‌تأمل هرکه در محفل سخن‌پرداز شد

چون زبان آتشین شمع، خرج گاز شد

خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد

آدم از جنت برای گندمی آواره شد

داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد

برگریزان زبان شد گفتگو آخر نشد

تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند

سوزنی کز دل برآرد خار در عالم نماند

ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند

وعده گاه عالمی را نام خلوت کرده اند

تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند

چشم مجمر آب آورده است از دود سپند

غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند

یاد شکر داغ شیرین را نمک سایی کند

در دل معشوق جای خود ادب وا می کند

بهله از کوتاه دستی بر کمر جا می کند

می‌کشان را باده گلرنگ خندان می‌کند

یک گلابی مجلس ما را گلستان می‌کند

تکیه گاه خلق، لطف حق تعالی بس بود

بستر و بالین ماهی آب دریا بس بود

دور ساغر بی هوای ابر پا در گل بود

بادبان کشتی می ابر دریا دل بود

حاصل جمعیت عالم پریشانی بود

بیشتر بیماری مردم ز مهمانی بود

بخت با ما بر خلاف راه مقصد می رود

پای خواب آلود هر راهی که خواهد می رود

دیده هر کس که از اشک ندامت تر شود

راست هر مژگان او سرو لب کوثر شود

هر که گرداند ز دنیا روی، از مردان شود

آن بود فیروز جنگ اینجا که روگردان شود

فیض روشن گوهران از ارتحال افزون شود

سایه خورشید تابان از زوال افزون شود

از شراب لاله گون همت دوبالا می شود

هر که نوشد آب این سرچشمه رعنا می شود