کافرم، گر در دوعالم غیر او دارم کسی

در قیامت دعوی خونم به قاتل میرسد!

دیده ام از بسکه حیران رخ دلدار شد

کاسه چشم از نگاهم کاسه مو دار شد

بی تمیزیهای عالم بین که پیش لعل او

غنچه هم با این دهن، حرف نزاکت میزند!

فکر زلفت، دود دل را دسته سنبل کند

حرف رخسارت، نفس را رشک شاخ گل کند

همنشینانی که از حق نمک دم میزنند

همچو دندان بر سر هر لقمه بر هم میزنند

این بساطی که فرو چیده‌ای از ساده‌دلی

آن قدر نیست که نقش تو در آن بنشیند

آب میگردد بدور لعل او از دود خط

یاد آن روزی که حلوای لبش بی دود بود؟!

رفتم از خود، خویشتن را بس که دزدیدم به خود

رشته عمرم گسست، از بس که پیچیدم به خود

بی‌تو، دانی روز من در کنج غم چون می‌رود؟

خنده می‌آید به حالم، گریه بیرون می‌رود!

گر تویی لیلی، ز حسنت کوهها دریا شود

ور منم مجنون، ز شورم شهرها صحرا شود

از نهال سرکشی، بی عزتی حاصل شود

چون کند حاصل ترقی، قیمتش نازل شود

از غمش دود نفسها، دسته سنبل شود

از رخش مد نظرها، رشک شاخ گل شود!

سربلندان، مال صرف زیردستان میکنند

هرچه کوه از ابر میگیرد، بصحرا میدهد!

عیب باشد مشرب طفلانه با موی سفید

شوخی از پیران بود چون عشوه ز ابروی سفید

ز ارتکاب جرم، پاکان زودتر رسوا شدند

رنگ خجلت بیشتر پیداست در روی سفید

در جهان برخود امید یک نفس بودن مدار

وقت را تا میتوانی دست از دامن مدار

رو به پس کردن نباشد رفتن ایام را

عمر اگر بخت است،از وی چشم برگشتن مدار

یار پیغمبر همین یک کس از آن چار است و بس

در احد آنکس که یاری کرد، او یار است و بس!

گریه از کردار ما، مقبول جانان است وبس

شبنم از گلشن، پسند مهر تابان است و بس

تا بجان آتش فتاد از شوق آن جانانه ام

شعله جواله سان، هم شمع و هم پروانه ام