هر دو بی مثلیم در هنگامه ناز و نیاز

من برای دادن دل، تو برای دلبری

سنگباران کرد شبنم بی رخ او باغ را

ورنه کی می بود رنگ از روی گلها رفتنی؟

سختی کنج وطن از راحت غربت به است

کی شرر گردد به پای خود ز خارا رفتنی؟

کهنه شد گلشن، ز جوی شیشه آبی نوش کن

تا ز رخسارت شود پیدا، گلستان نویی