در جهان شاهان بسی بودند کز گردون ملک

تیرشان پروین گسل بود و سنانشان جان گذار

بنگرید اکنون بنات النعش‌وار از دست مرگ

نیزها شان شاخ شاخ و تیرهاشان تار تار!

ای جمالی کز وصالت عالمی مهجور و دور

بر میانشان از غمت جز حیرت و زنار نیست

دیدنیها هست آری گفتنیها روی نیست

در میان کام افعی صورت گفتار نیست.

عشق جانان باختن کی در خور هردون بود

مهر لیلی داشتن هم بابت مجنون بود

تا تو مرد صورتی از خود نبینی راستی

مرد معنی باش و گام از هفت گردون درگذار.