این دل که نگشت بر مرادی پیروز

با من به زبان حال گفت از سر سوز

دیدم شب غم به خواب،روز شادی

بس شب که بدین امید کردم تا روز

نامد دل ضایع شده با دست هنوز

بر تخت وصال دوست بنشست هنوز

آنانک شراب وصل با ما خوردند

هشیار شدند و ما چنین مست هنوز

ای دوست،قلم بر سخن دشمن کش!

وندر شب تاریک می روشن کش!

دیوانگیا، خیز و سر از جیب برآر!

عقلا، بنشین و پای در دامن کش!

در پیش کمان گروهه شاه قزل

خورشید به سجده اوفتد خوار و خجل

زیرا که نهند داغ کفرش بر دل

گر گوید:من از آتشم،او از گل

در عشق تو باز گفت نتوان کاین دل

چون است و [چسان] رنج کشد مسکین دل

گر حال دلم ندانی ای غافل یار

ور دانی و تن می زنی ای سنگین دل

معشوقه چو سر بکردبا باد چو گل

تن با همه کس به وصل درداد چو گل

چون غنچه کشیده داشت دامن یک چند

و امروز به دست هر کس افتاد چو گل

دوش از غم تو دیده به هم برنزدم

ور زانک زدم بدانک بی نم نزدم

زان بیم که دم تیز کند آتش دل

تا روز همی سوختم و دم نزدم

نه برگ شکایت از تو گفتن دارم

نه طاقت درد دل نهفتن دارم

آگنده چو غنچه گشتم از غم دریاب

کز تنگ دلی سر شکفتن دارم

از جور تو حال ارچه تبه می دارم

هم لطف تو را گوش به ره می دارم

در پرده به رسم دوستان می سوزم

وین حال ز دشمنان نگه می دارم

هرگز نفسی حکایت از تو نکنم

کازادی بی نهایت از تو نکنم

از دل نکنم شکایتی کز تو کنم

از دل کنم آن شکایت از تو نکنم

با گل گفتم چو سوی گلزار آیم

از عهد بد تو سست گردد رایم

گل سوی تو بنگرید دزدیده بگفت:

بد عهدتر از خودت کسی بنمایم؟

گرچه همه جهد بندگی بنمایم

از عشق تو پیش کس زبان نگشایم

هم بر سر آب آید این قصه چو من

با آب دو چشم خویش می برنایم

ما خانه ز خانه قلندر کردیم

وز خاک در مصطبه افسر کردیم

لب بر لب ساغر چو صراحی جان را

خندان خندان فدای ساغر کردیم

می خواهم و مطرب و دلارام و ندیم

این است طبیعت من از چرخ مقیم

من می نخورم خوش نزیم، پس چکنم؟

دنیا گذران است و خداوند کریم

ماییم که رسم ملک جمشید نهیم

وز بهر ذخیره صیت جاوید نهیم

از جدی و حمل به بزم بریان سازیم

بر خوان حمل قرصه خورشید نهیم

ای دل مشو اندر خط این خوش پسران

هر عشوه که زلفشان فروشد مخر آن

این حلقه ما راست، مزن دست درین

وان رشته مو رُست منه پای بر آن

ای باد ز غصه‌ای که خون پاشَد از آن

با یار مگو که تنگدل باشد از آن

ور زلف همی پریشی‌اش، نرم پریش

بر تازه گلش مزن که بخراشد از آن

گفتی چو بماندی از شراب آوردن

مستی به تو می نیست صواب آوردن

در ده که به مستان می ناب آوردن

گنجیست روان سوی خراب آوردن

بر طرف مه آن طره شبرنگش بین

صد تنگ شکر در شکر تنگش بین

در آتش رخ بی گنه آن هندو را

آویخته یارب دل چون سنگش بین

کو دیده که خون جگر آرم با او

یا صبر که روزی به سر آرم با او

کو شیفته ای و تیره روزی چون من

تا در غم او دمی بر آرم با او