در غربتم استخوان چو نی نالیده

کاهیده نشاط و محنتم بالیده

محروم ز ارض طوس صحرای دلم

دشتی‌ست ز سیل غربتم مالیده

در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله

سرگرمی عشق برده تاب از شعله

تمکین ز دل است و بی‌قراری از عشق

آرام ز شمع و اضطراب از شعله

هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله

در زیر لبم شکست پیغام گله

دارد چو دلم تاب جفای همه‌کس

شرمم بادا ز بردن نام گله

از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه

حق در دنیا برآورد کار همه

هرچند که باشد رمه غافل ز شبان

غافل نشود شبان ز احوال رمه

ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه

درد تو دوای دل بیمار همه

هر ذره هواخاه بود مهر تو را

گرم است ز سودای تو بازار همه

شادم به دل خراب در ویرانه

مجنون‌شدن است باب در ویرانه

بی دیده دل از عشق شد آباد، که نیست

روزن طلب آفتاب در ویرانه

دیوانه رهد ز رنج در ویرانه

جغدست ترانه‌سنج در ویرانه

در سینه، ز دل، مهر تو شوریده‌ترست

زنجیر گسسته گنج در ویرانه

از گردش و سیر فلک حادثه‌زای

مانده‌ست هنوز دوره‌ای چند به جای

چندان که فکند نعل مه، توسن چرخ

بستند به میخ اخترش باز به پای

ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی

شهباز من از صید کبوتر بازآی

چون نور نظر که بازگردد به مژه

در چشم زدن به دیده تر بازآی

ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی

ای روشنی دیده عالم بازآی

چون لعل به کان، چو در به دریا برگرد

از لب چو نفس به سینه در دم بازآی

همت طلبی، به تربت مجنون آی

با دیده نمناک و دل پرخون آی

خواهی نگذاری دل پروانه ز دست

در خانه چراغ بر کن و بیرون آی

ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای

یار همه‌ای و مهربان همه‌ای

عشاق به هر کناره می‌جویندت

با آن که همیشه در میان همه‌ای

ای عشق، حیات جاودان همه‌ای

ای عقل چه گویمت، زبان همه‌ای

هر تیر ملامت که به زه پیوستند

ای سینه طرب کن که نشان همه‌ای

ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای

بیگانه چه خوانمت، که بیگانه نه ای

خود باش دلیل ره که چونت یابم

این خانه پُرست از تو و در خانه نه ای

عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی

با توست ازین و آن چرا می‌طلبی

با آن که چو غنچه رسته گل در بغلت

تو نکهتش از باد صبا می‌طلبی

هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی

این صبر کجاست کار هر ایوبی

از ضعف، دلم در تن لاغر ماند

پیچیده چو برگ کاه در مکتوبی

ای آن که کمر به جستن حق بستی

زین هستی موهوم چو رستی، رستی

غیر از تو حجاب در میان چیزی نیست

از خود چو بریدی، به خدا پیوستی

بگذار حدیث جزو و کل در مستی

آسان نتوان رفت ز پل در مستی

با عشق، ز جسم عنصری دست بدار

زیر آی ز اسب چارجل در مستی

ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی

ناخورده می از رنج خمارم کشتی

بازم به نسیم دامنی جان دادی

چون آتش اگر هزار بارم کشتی

رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی!

غربت شده دشمنم، حبیبان مددی!

حب‌الوطنم ز جای برداشته دل

وقت آمده، ای شام غریبان مددی!