برسیم سپید ذقن آن خال سیاه

مر دل ها را ژرف چهی کنده به راه

جز خال و زنخدان تو... ندید

کس چاه نگون و چاه کن بر سر چاه

راهی ست ز عبد تا حضور الله

خواهی تو درازگیر و خواهی کوتاه

این کوثر و طوبی که نشانها دارد

سرچشمه و سایه ای ست در نیمه راه

ای آن که گرفته ام به کوی تو پناه

رانی چو به عنف از در خویشم ناگاه

تا کعبه روم ز درگهت رو به قفا

چون بگذرم از کعبه نهم روی به راه

دانی ز چه روی اوفتاده است و چه راه

آزادی سرو و سوسن اندر افواه

کاین دارد صد زبان ولیکن خاموش

وان دارد صد دست ولیکن کوتاه

قومی به ولای ما جهان داده و جاه

یک قوم ز انکار فغان کرده و آه

ما آینهٔ روی سفیدیم و سیاه

در آینه هر کسی به خود کرده نگاه

بر چهره پریشانی آن زلف سیاه

ابریست که گاه گاه پوشد رخ ماه

گفتم ز چه طره‌ات پریشان شده گفت

سلطان حبش کشیده بر روم سپاه

دانی ز چه روی اوفتاده است و چه راه

آزادی سرو و سوسن اندر افواه

قومی به ولای ما جهان داده و جاه

یک قوم ز انکار فغان کرده و آه

ما آینهٔ روی سفیدیم و سیاه

در آینه هر کسی به خود کرده نگاه

بر چهره پریشانی آن زلف سیاه

ابریست که گاه گاه پوشد رخ ماه

آن را که ز هر جهت نباشد به تو راه

از پیش و پسش در دو جهان نیست پناه

مقبول کلاه و تخت غفران نبود

خذلان تو هر که را کند تخته کلاه

بگذاشت مرا دو مه که زان چشم سیاه

مردم همه ز انتظار یک نیم نگاه

در دیده و دل شوق و غمت جای گرفت

چندان که دگر نه جای اشک است و نه آه

یک روز به چشم من بینداز نگاه

کز چشم تو چشم من چنین گشته تباه

در دیده نماند دیگر از شوق تو اشک

در سینه نمانده دیگر از مهر تو آه

فریاد ز ضرب دست آن چشم سیاه

کافکند مرا به خاک ناکرده گناه

از صد نگهم نراند کس زخمی و تو

صد زخم زدی بر دلم از نیم نگاه

از مهر تو روزگار دل گشت سیاه

وز قهر رقیب کار تن ماند تباه

یکسو روی تو یک طرف خوی رقیب

زین جنت و دوزخ است اشک من و آه

با موی سفید آمدم و روی سیاه

نا کرده ترا، بندگی و کرده گناه

از کرده و ناکردهٔ خود منفعلم

«لا حُولَ وَلا قوّة الاّ بالله»

هان ای معلم تا کی باکراه

محبوس تا شام در مکتب آن ماه

خور گشته یا رب طالع بمکتب

یا ماه نخشب میتابد از چاه

بوکاید آزاد آنسرو نوشاد

[...]

لا حول و لا قوة الا بالله

چاقو داده است بر من آن غیرت ماه

دست ستم و زبان بدگویان را

با این چاقو ببرم انشاء الله

در نیمهٔ شعبان به رخی همچون ماه

شد جلوه‌گر انوار الهی ناگاه

در تهنیتش خیل ملایک گفتند

لاحول ولا قوه الا باالله

ای زائر قبر شاه بی خیل و سپاه

اندر دو جهان تو را بس این رتبه و جاه

تو زائر آن کسی که با معرفتش

من زار مزاره کمن زار الله