ای خواجه به سوی حق ز دنیای مجاز

چون برگردی نماند این بیشی و ناز

بنگر که دوکس چون زرهی برگردند

آنکس که بود پیش ز پس ماند باز

یک ذره ز خاک پای آن ماه طراز

گر زان که به دستت افتد ای محرم راز

در چشم تر انداز که پیش از من و تو

گفتند نکویی کن و در آب انداز

ای آن که به حسن و حسن صوتی ممتاز

زیبد که کنی بر همه عالم ناز

تو بهتری از یوسف و داود بلی

داود نداشت حسن و یوسف آواز

دور از رخ دلگشایت ای مایه ناز

معذورم اگر نموده ام دیده فراز

تاریک شد است بی تو بر من عالم

در تاریکی دیده چه پوشیده چه باز

بر من چو در وصل تو کردند فراز

ای کاش اجل کند به سویم پرواز

بی روی تو ام چه بهره از کام جهان؟

بی زلف تو ام چه حاصل از عمر دراز؟

بر قرص جو خودم بود دست دراز

گو سفله به نان گندم خود می‌ناز

کی از دگری ناز کشد در عالم؟

آن را که همین به بی‌نیازست، نیاز

عشق است که چرخ را برآمد به فراز

وز کوتاهی کرده خرد پای دراز

هرچند که داده هر دو را بال، قضا

ماهی با مرغ، کی شود هم‌پرواز؟

نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز

با چرخ چه چاره از جدل کردن ساز

گیرم که شود ناخن تدبیر دراز

نتوان گره ستاره را کردن باز

خوش نیست زبان رمز را قصه دراز

این نغمه خوش است، لیک در پرده ساز

بگذار که پوشیده بود گوهر راز

نقصان صدف بود دهن کردن باز

گه در غزلم سخن کشد جانب راز

گاهی بقصیده میشود دور و دراز

نازم برباعی سخن کوته کن

تا باز شود بحرف لب بندد باز

در سایة سرو قدت ای مایة ناز

از بهر وصال دل حسرت پرداز

خواهم شبکی چون شب هجران بی‌صبح

با فرصتکی چون سر زلف تو دراز

آن در مسجد که جسته‌ام حق ز نماز

وین گوشه‌نشین که گشته‌ام محرم راز

اینها همه دام و مکر و تزویر بود

جز می مخور و بغیر معشوق مباز

در راه خطیری که نشیب است و فراز

کورانه به پای خفتهٔ خویش مناز

تو مور ضعیف و صید معنی ست شگرف

مگشا پر پشّه را به جولانگه باز

آن دست که بود کوته از زلف تو باز

بشکست و شکسته بهتر آن زلف دراز

در گردن من چرا بباید بستن

دستی که نبود جز بدامان تو باز

ای دوست گداز یار بیگانه نواز

نازی زتو و جهان جهان عجز و نیاز

آتش بدلم زنی و گویی که مسوز

بینی که همی سوزم و گویی که بساز

عقل و دل و دین بستم از آن زلف دراز

بر رخ در فردوسم از آن خال فراز

ای دانه تو گندم آدم خواره

وی سنبل تو خوشه خرمن پرداز

زاهد چو به گردن افکنی گاه نماز

شاره میزر چو خر سر افسار دراز

یک پاردمت نیفکند حلقه به حلق

صدر انکی ار زآسمان افتد باز

ای بر به وجود عاریت مرکب ساز

تا کی متصرفانه این توسن تاز

روزی سه چهاری چو سوار خر غیر

... دو پای خود به یک سو انداز

چون دوستی روی تو ورزم به نیاز

مگذار به دست دشمن دونم باز

گر سوختنی است جان من هم تو بسوز

ور ساختنی است کار من هم تو بساز

مطلوب حقیقی تو با تست متاز

هر سو به هوای مطلبی چند مجاز

گر بر سر افلاک شوی مسند ساز

ترسم که همین مقام را جویی باز