از تعجّب هر زمان گوید بنفشه کای عجب

بو سعید از آن قدم برگشت و این بیت همی گفت:

هر که زلف یار دارد چنک چون در ما زند؟

و فاؤک لازم مکنون قلبی

در شهر دلم بدان گراید صنما

کو قصّه عشق تو سراید صنما

خاک سر کوی دوست برگ سمن گشت

هر که بر ان خاک برگذشت چو من گشت‌

آتش بدل اندر زدی و نفط بجان

آن گه گویی که راز ما دار نهان‌

ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی بمراد عاشقان گردد کار

تکیه بر جان رهی کن که ترا باد فدا

چه کنی تکیه بر آن گوشه دار افزینا

العبد ذو ضجر و الرّبّ ذو قدر

و الدّهر ذو دول و الرزق مقسوم‌

و الخیر اجمع فیما اختار خالقنا

و فی اختیار سواه اللّؤم و الشوم‌

این قصّه نه زان روی چو ماه آمده است

کین رنگ گلیم ما سیاه آمده است‌

من چون تو هزار عاشق از غم کشتم

نالود بخون هیچکس انگشتم‌

من پندارم که هستم اندر کاری

ای بر سر پنداشت چو من بسیاری‌

اکنون که نماند با توام بازاری

در دیده پنداشت زدم مسماری‌