از باغ جمال تو دری بگشادند

تا خلق ز تو در طمعی افتادند

بس جان عزیزان که بغارت دادند

و اندر سر کوی تو قدم ننهادند

ازین مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بو دردا

آزاد شود از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر

زان پیش که خواستی منت خواسته‌ام

عالم ز برای تو بیاراسته‌ام‌

در شهر مرا هزار عاشق بیش اند

تو شاد بزی که من ترا خاسته‌ام‌

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

تا کی از دار الغروری سوختن دار السّرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار

و لقد جعلتک فی الفؤاد محدّثی

و ابحت جسمی للمرید جلوسی‌

فالجسم منّی للجلیس مؤانس

و حبیب قلبی فی الفؤاد انیسی‌

نیست عشق لا یزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار