گر حضرت لطفش را اغیار بکارستی

عشّاق جمالش را امّید وصالستی‌

ممکن شودی جستن گر روی طلب بودی

معلوم شدی آخر گر روی سؤالستی‌

اندر دل من بدین عیانی که تویی

و از دیده من بدین نهانی که تویی‌

وصّاف ترا وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که تویی‌

در شهر، دلم بدان گراید صنما

کو، قصّه عشق تو سراید صنما

همه شب مردمان در خواب، من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار، من بی یار چون باشم‌

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

گر در مستی حمائلت بگسستم

صد گوی زرین بدل خرم بفرستم‌

جانی دارم به عشق تو کرده رقم

خواهیش به شادی کش خواهیش بغم‌

یعلم اللَّه گر همی دانم نگارا شب ز روز

زانکه هستم روز و شب مدهوش و سرگردان عشق

عسی الکرب الّذی امسیت فیه

یکون ورائه فرج قریب‌

با دل گفتم که هیچ اندیشه مدار

بگشاید کار ما گشاینده کار

دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن‌

بادی که ز کوی عشق تو بر خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقت ریزد

هر ساعتم آتشی بسر بر ریزد

در شهر، دلم بدان گراید صنما

کو، قصّه عشق تو سراید صنما

تنها خورد این دل غم و تنها کشدا

گردون نکشد آنچ دل ما کشدا

ماها، بکدام آسمانت جویم

سروا، بکدام بوستانت جویم‌

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دگرش بجای در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد بسوخته در گیرد

ابلیس گشاده بود در وسوسه دست

فضل ازلی در آمد ابلیس بجست‌

پیوند کنی با صنمی مشکین خال

آن گه جویی تو عافیت اینت محال

اجد الملامة فی هواک لذیذة

حبّا لذکرک فلیلمنی اللوم‌

عشق چنان روی، تاج باشد بر سر

ورچه ازو صد هزار درد سر آید

من دل بکسی دهم که او جان ارزد

ور جان ببرد هزار چندان ارزد

گفتا که مرو بغربت و می‌بارید

از نرگس تر بلاله بر مروارید