باری دگر آتش زده‌ای در دل من

در سوخته آتش زدن آسان باشد

قدر سوز توچه دانند ازین مشتی خام

هم مرا سوز که صد بار دگر سوخته‌ام

صوفیان در دمی دوعید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

باد آمد و بوی زلف جانان آورد

وان عشق کهن ناشده ما نو کرد

ای باد تو بوی آشنایی داری

زنهار بگرد هیچ بیگانه گرد

عشاق ترا هشت بهشت نتگ آید

وز هر چ بدون تست شان ننگ آید

اندر دهن دوزخ از ان سنگ آید

کز پرتو نار نور بیرنگ آید

بویی بمن آمد و ببومست شدم

بویی دگر ار بشنوم از دست شدم

غم با لطف تو شادمانی گردد

عمر از نظر تو جاودانی گردد

گرباد بدوزخ برداز کوی تو خاک

آتش همه آب زندگانی گردد

فردا که مقدسان خاکی مسکن

چون روح شوند راکب مرکب تن

چون لاله بخون جگر آلوده کفن

از خاک سر کوی تو بر خیزم من

زلف تو نه‌ایم تا بکمتر بادی

دور از رویت شویم دور از رویت

آن بلبل محبوس که نامش جان است

دستش بشکستن قفص می نرسد

رقص آن نبود که هر زمان بر خیزی

بی درد چو گرد از میان برخیزی

رقص آن باشد کز دو جهان بر خیزی

دل پاره کنی وز سر جان برخیزی

هرگز نشودای بت بگزیده من

مهرت ز دل و خیالت از دیده من

گر از پس مرگ من بجویی یابی

مهر تو در استخوان پوسیده من

گرت باید کزین قفص برهی

باز ده وام هفت و پنج و چهار

حلقه در گوش چرخ و انجم کن

تا دهندت ببندگی اقرار

آفرینش نثار فرق تو اند

بر مچین چون خسان زراه نثار

تا زاغ صفت بجیفه پر آلایی

کی چون شاهین در خورشاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست‌شه را شایی

در دام میا که مرغ این دانه نه‌ای

در شمع میاز چونک پروانه نه‌ای

دیوانه کسی بود که گردد بر ما

کم گرد بگرد ما که دیوانه نه‌ای

ایشان دارند دل من ایشان دارند

ایشان که سر زلف پریشان دارند

خود حال دلی بود پریشان تر ازین

یا واقعه‌ای بی سر و سامان تر ازین

هرگز بجهان که دید محنت زده‌ای

سر گشته روزگار حیران‌تر ازین

ما که از دست روح قوت خوریم

کی نمک سود عنکبوت خوریم

ما مست زباده الستیم هنوز

وز عهد الست باز مستیم هنوز

در صومعه با سجاده و مصحف و ورد

دردی کش ورند و می‌‌پرستیم هنوز