فتد عکست چو در آئینه صبح

نگنجد مهر خور در سینه صبح

ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح

بشکست مگر کلید گنجینه صبح؟

از بس که گریست چشم قدسی، گویا

زنگار گرفت امشب آیینه صبح

سیه دل گشته شام از کینهٔ صبح

نفس نامد برون از سینهٔ صبح

داریم دلی صاف‌تر از سینه صبح

در پاکی و روشنی چو آیینه صبح

پیکار حسود با من امروزی نیست

خفاش بود دشمن دیرینه صبح