گنجور

جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۴

 

حسن تو حسد بر مه و پروین افکند

شوری به جهان زان لب شیرین افکند

عطر خوش دلفریبت ای دوست چو اشک

از دیده چرا بنده دیرین افکند

جهان ملک خاتون