گنجور

مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۶۲

 

عشق تو چنین حکیم و استاد چراست

مهر تو چنین لطیف بنیاد چراست

بر عشق چرا لرزم اگر او خوش نیست

ور عشق خوش است این همه فریاد چراست

مولانا