چون گل، به گلاب شسته رویی داری

چون مشک به مِیْ حل شده، مویی داری

چون عرصه‌گه قیامت از انبُهِ خلق

پر آفت و محنت، سرِ کویی داری

برگل از سبزه خط غالیه بویی داری

چشم بد دور چه آراسته رویی داری

چه دلاویز بود زلف تو یارب که دراو

صد دل آویخته از هر سر مویی داری

با همه نیک بود خوی تو لیکن چو فتد

[...]

ای آن که به راه کعبه رویی داری

نازم که گزیده آرزویی داری

زین گونه که تند می خرامی دانم

در خانه زن ستیزه خویی داری