ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش

وی شعبده نرگس جادوی تو خوش

آیا بود آنکه با تو بینم خود را

سر سوی سر آورده چو ابروی تو خوش

چون برگ گلست روی نیکوی تو خوش

چون سنبل تر سلسله موی تو خوش

چون خلق فرشته و پری خوی تو خوش

ای خوی تو خوش موی تو خوش روی تو خوش

دلم از روی تو خوش، خاطرم از موی تو خوش

وه چه خوش بودی اگر می شدم از خوی تو خوش

هر بتی را دو سه چیزی ز سراپای خوش است

بود از ناخن پا، تا سر گیسوی تو خوش

یارب ای ماه خوش اندام، دلت خوش باشد

[...]