کو کس که دل از مرگِ تو خون مینکند

تن نیز ز نوحه سرنگون مینکند

از خاک چو سبزه سرنگون کرد بسی

چون سبزه خطی سبز برون مینکند

گل گفت: کسم هیچ فسون مینکند

درمان من غرقه به خون مینکند

زین پای که من بر سر آتش دارم

کس خار گلابگر برون مینکند