گنجور

اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲۸

 

دل همچو چراغ روغن از خون بودش

آن به که چراغ روغن افزون بودش

گر روغن این چراغ شهوت ریزد

خود گو که چراغ زندگی چون بودش

اهلی شیرازی