عشقست که شیر نر زبون آید ازو

از هرچه گمان بری فزون آید ازو

گه دشمنیی کند که مهر افزاید

گه دوستیی که بوی خون آید ازو

چشمم که سرشک لاله‌گون آید ازو

پیوسته چو زخم تازه خون آید ازو

نم در جگرم ز کریه نگذاشته است

وقتیست که لخت دل برون آید ازو