×
فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۱
ای کاش مرا ناطقه گویا میشد
یک لحظه دهان بستهام وا میشد
تا این دل سودازدهٔ پردهنشین
بیپرده میان خلق رسوا میشد
۲ بیت