ای شاه بتان، بتان چون من بندهٔ تو

در گریهٔ تلخم از شکرخندهٔ تو

تو بادی و من خاک سر افکندهٔ تو

چون تند شوی شوم پراکندهٔ تو

ای جان جهان جان و جهان بندهٔ تو

شیرین شده عالم ز شکر خندهٔ تو

صد قرن گذشت و آسمان نیز ندید

در گردش روزگار مانندهٔ تو