* در پای اجل چو من سرافکنده شوم

وز بیخِ امیدِ عمر برکنده شوم

زینهار! گِلَم به جز صراحی نکنید

باشد که ز بوی مِی دمی زنده شوم

کشتند مرا کز تو پراکنده شوم

غم نیست اگر بر درت افکنده شوم

تو چشمهٔ حیوانی و من ماهی خضر

هرگه که به تو باز رسم زنده شوم

گاهی ز غمت چو ابر گرینده شوم

گاهی به رخت چو برق در خنده شوم

تو جان منی ز رفتن و آمدنت

نبود عجب ار بمیرم و زنده شوم