مرا امر معروف دامن گرفت

فضول آتشی گشت و در من گرفت

بر این گفتم آن دوست دشمن گرفت

چو آتش شد از خشم و در من گرفت

هرگز دل خو نگشته‌ام از غم نگرفت

راه و روش مردم عالم نگرفت

کس یار نشد به ما که اغیار نگشت

کس مار نشد که او ز مارم نگرفت

ای میر که دامن دلت غم نگرفت

زین شعر سمج دل خودت هم نگرفت

آزرده مشو چه شد از کشور وزن

شعر تو خروج کرد و عالم نگرفت