هان ای دل چونی به چه پشتی ما را

کار آوردی بدین درشتی ما را

ما از غم تو فارغ و تو در غم او

از بس که بسوختی بکشتی ما را

با آنکه به روی خوب پشتی ما را

نرمی همگان را و درشتی ما را

هر دم گوئی به دم ترا زنده کنم

من دم نخرم برو که کشتی ما را