مرا در نهانی یکی دشمن‌ست

که بر بخردان این سخن روشن است

خروشان همی‌رفت نیزه بدست

که ای نامداران یزدان پرست

ز گیتی جهان‌آفرین را پرست

ازو دان بهر نیکی زور دست

که مگذار یک پشه را تا نخست

جوازی بیابی و مهری درست

هم آنگه میان کیانی ببست

بران بارهٔ تیزتک بر نشست

سرانشان به گُرز گران کرد پست

نشست از بر گاه جادوپرست

بفرمود شستن سرانشان نخست

روانشان از آن تیرگیها بشست

بیآمد به تخت کئی بر نشست

همه بند و نیرنگ تو کرد پست

بگیرد به برشان چو شد نیم مست

بدین گونه مهمان نباید به دست

تو را دشمن آمد به گه برنشست

یکی گُرزهٔ گاوپیکر به دست

نیایش‌کنان شد سر و تن بشست

به پیش جهان‌داور آمد نخست

نشان یافت جندل مر اورا درست

سه دختر چنان چون فریدون بجست

مرا پادشاهی آباد هست

همان گنج و مردی و نیروی دست

بیامد در بار دادن ببست

به انبوه اندیشگان در نشست

ببینم کشان دل پر از داد هست

به زنهارشان دست گیرم به دست

خروشید و بار غریبان ببست

ابر پشت شرزه هیونان مست

بیامد به تخت کئی برنشست

کمر بر میان بست و بگشاد دست

درختیست این خود نشانده بدست

کجا آب او خون و برگش کبست

سخن سلم پیوند کرد از نخست

ز شرم پدر دیدگان را بشست

بپرسیدش از دو گرامی نخست

که هستند شادان دل و تن‌درست