تا تیغ به کف یابی، بر نفس دو دستی زن

تا سنگ به دست آید، بر شیشهٔ هستی زن

چون مرغ چمن تا کی بر آّب و هوا کوشی

پروانه صفت خود را بر شعله پرستی زن

اندوه مسلط کن بر شادی دون فطرت

[...]

نه دم ز بلندی و نه از پستی زن

نه حرف ز نیستی نه از هستی زن

زین کوچه ره برون شدن نیست ترا

جامی بکش و بکوچه مستی زن