چون سایه نه نیستم نه هستم بی تو

وز سایه خویشتن گسستم بی تو

تا سایه وصل برگرفتی ز سرم

چون سایه به خاک در نشستم بی تو

ای ماه چو ابر بس گرستم بی‌تو

در مه به نشاط ننگریستم بی‌تو

برخاستم از جان تو نشستم بی‌تو

وز شرم به مردم چو نرستم بی‌تو