بل تا خوریم باده، که مستانیم

وز دست نیکوان می بستانیم

دیوانگان بیهشمان خوانند

دیوانگان نه‌ایم، که مستانیم

ما که مستانِ الستیم چنان مستانیم

که دگر حاجتِ آن نیست که می بستانیم

نیستی چیست نماندن نفسی بر یک حال

استحالت نکند هستی و ما هستانیم

ساکنانیم و همه طوفِ سماوات کنیم

[...]

ساقی بده آن باده که ما مستانیم

در باغ فرح بلبل خوش دستانیم

ما را بجهان اگر بیک جو نخرند

ما ملک جهانرا بجوی نستانیم