گرانمایه و پاک هرسه پسر

همه دل‌نهاده به گفت پدر

چو فرزند را باشد آئین و فر

گرامی به دل بر چه ماده چه نر

نبودش پسندیده بخش پدر

که داد او به کهتر پسر تخت زر

که ما را به گاه جوانی پدر

بدین گونه بفریفت ای دادگر

ندیدی هنر با یکی بیشتر

کجا دیگری زو فرو برد سر

نگه کرد پس ایرج نامور

برآن مهربان پاک فرخ پدر

به فرجام هم شد ز گیتی بدر

نماندش همان تاج و تخت و کمر

به خون برادر چه بندی کمر؟

چه سوزی دل پیر گشته پدر؟

که از تخم ایرج یکی نامور

بیاید برین کین ببندد کمر

بدو گفت موبد که ای تاجور

یکی شادکن دل به ایرج نگر

چنین گفت کز پاک مام و پدر

یکی شاخ شایسته آمد به بر

بدان کان دو بدخواه بیدادگر

پر از آب دیده ز شرم پدر

همی چشم داریم از آن تاجور

که بخشایش آرد به ما بر مگر

به زرین عمود و به زرین کمر

زمین کرده خورشیدگون سر به سر

خریدن ازو باز خون پدر

بدینار و دیبا و تاج و کمر

ابر پشت پیلانش بر تخت زر

ز گوهر همه طوق شیران نر

ازان شصت بر پشتشان تخت زر

به زر اندرون چند گونه گهر

کنون گر بجنگ اندر آریم سر

شود آشکارا نژاد و گهر

که بر هم زند چشم زیر و زبر

بریده به لشکر نمایمش سر

برآورد شاه از کمین‌گاه سر

نبد تور را از دو رویه گذر