خورشید همی سجده برد قد ترا

در نتوان یافت حسن بیحد ترا

بخرام بتا که سرو آزاد چمن

ناگه خط بندگی دهد قد ترا

اولّا ترس از خدا باید ترا

تا سعادتها سزا باشد ترا

ای سرو که در چمن بر آورد ترا؟

وی غنچه که از پرده برون کرد ترا؟

با من چو گل و سرو نئی تازه و راست

ای سرو گلندام که پرود ترا؟

آنکه ستاید به خوش آمد ترا

از تو نکوتر نشناسد ترا