گفت روشن کین جماعت کشته‌اند

کین زمان در خصمیم آشفته‌اند

مبصران که مزاج جهان شناخته اند

دو روزه برگ اقامت در آن نساخته اند

خراب گردد این باغ و بر پرند همه

نوازنان که درو عندلیب و فاخته اند

عجب ز مویه گری، تیز پر کشد آواز

[...]

آنها که سر از چرخ برافروخته اند

در مهر تو هفت مهره در باخته اند

بر قامت کبریات آن جامه سزد

کز اطلس چرخش آستر بافته اند