گنجور

واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۶۲

 

ز اندیشه بد گوست، کرم های لئیمان

بی واهمه ابنای زمان رنگ نبازند

واعظ قزوینی